کاربرد ایمپلنت در بیماران بی دندانی كامل يا نيمه کامل(اوردنچر)

هدف دندانپزشکی نوین بازگرداندن سلامت دهان بیماران به شیوه ای قابل پیش بینی می باشد.پروتزهای متحرک معمول قادر به بازگرداندن عملکرد،زیبایی،راحتی و قدرت تکلم طبیعی به بیماران مبتلا به بی دندانی نمی باشند.عملکرد بیماری که از یک پروتز معمول استفاده می کند،در مقایسه با زمانی که فرد از دندان های طبیعی خود برخوردار می باشد،ممکن است به 60 درصد کاهش یابد.درحالی که پروتز با ساپورت ایمپلنت فانکشن های بیمار را به محدود طبیعی نزدیک میسازد.همچنین زیبایی بیمار بی دندان در نتیجه اتروفی استخوان تحت تاثیر قرار می گیرد. ادامه تحلیل استخوان منجر به تغیرات غیر قابل بازگشت در صورت بیمار میشود.یک ایمپلنت با روندی مشابه با عمل دندان های سالم طبیعی،استخوان را تحریک نموده و ابعاد آن را حفظ می کند. در نتیجه حالات صورت به دلیل کمبود ساپورت به مخاطره نمی افتد.بعلاوه،دندان ها در پروتز های با ساپورت ایمپلنت به جای آنکه جهت تامین ثبات لازم در مناطق خنثی قرار داده شوند بر اساس نیاز های زیبایی،فانکشن و تکلم بیمار مستقر می گردند.بافت های نرم دهان بیماران بی دندان،به دلیل نازک شدن مخاط،کاهش جریان بزاق و عدم ثبات و یا عدم گیر پروتز،حساس می باشند.رستوریشنی که توسط ایمپلنت نگهداری میشود،نیازی به ساپورت بافت نرم نداشته و این مساله باعث افزایش راحتی بیمار می گردد..پروتز با ساپورت ایمپلنت بدون نیاز به این تدابیر از ثبات و گیر بهتری برخوردار می باشد.