اولین دندانی که در سن حدودا شش سالگی در محیط دهان رویش می يابد دندان آسیای بزرگ اول یا دندان شش می باشد ؛ این دندان از خط وسط صورت ششمین دندان درهر نیم فک است ، در ضمن هنگام رویش این دندان کمی درد ، التهاب و تورم ممکن است وجود داشته باشد.
اهمیت دندان شش به این است که نقش بسزائی در عمل جویدن ایفا میکند و همچنین راهنمای رویش سایر دندان های دائمی محسوب میشود.وجود این دندان نقش مهمی درروابط فکین و دندان ها و در نهایت زیبایی چهره دارد.
این دندان نسبت به سایر دندان های طبیعی آسیب پذیرتر است بدلیل اینکه :
١) محل رویش آن در پشت تمام دندان های شیری است یعنی رویش آن همراه با افتادن دندان شیری نيست بسیاری از والدین بدلیل عدم آگاهی از این موضوع متوجه رویش این دندان در دهان کودک خود نمیشوند و به اشتباه تصور میکنند که این هم یک دندان شیری است.
٢) مینای دندان که لایه خارجی دندان است تا 2 سال پس از رویش در محیط دهان به استحکام نهائی نمی رسد و لذا مقاومت کافی در برابر اسید ناشی از مصرف شیرینی ندارد.
٣) کودکان بدلیل نداشتن برنامه غذایی منظم تمایل به مصرف خوراکیهای پوسیدگی زا دارند(از قبیل کیک،بیسکویت ،شیرینی جات،شکلات ،چیپس و پفک)
٤) درسطح جونده دندان شش شیارها و فرو رفتگیهای عمیق وجود دارد که محل مناسبی برای گیر کردن مواد غذایی و فعالیت میکروب های پوسیدگی زا است.
5) کودکان تا سن 8 سالگی مهارت و دقت کافی برای مسواک زدن خوب را ندارند.
توصیه های لازم برای پیشگیری از پوسیدگی این دندان
1) هرشش ماه یکبار کودک خودرا برای معاینه نزد دندانپزشک ببرند
2) در سن شش سالگی با معاینه دوره اى دهان کودک خود در منزل و رویش آن را تحت نظر داشته باشند.
3) از زمان رویش دندان های شیری کودک خود را به مسواک زدن روزانه عادت دهند .
4) برای مقاوم شدن مینای دندان در برابر پوسیدگی از ژلها و دهان شویه ها یا لاکهای فلوراید تحت نظارت دندانپزشک استفاده کنند.
5) تا سه سال پس از رویش و قبل از پوسیده شدن دندان شش کودک خود را جهت انجام درمان فیشور سیلانت(بستن شیارها)نزد دندانپزشک ببرند.